For me, for you, for us…

by Mahdia Hossaini

I am full of anger these days.  These days are strangely difficult. These days, all my thoughts are in my birthplace (Iran) and my parents’ hometown (Afghanistan).  Sometimes I cry for the Afghan girls who were killed on the way to their school.  These days I think about the revolution.  I believe that the next revolution that will shake history will be the women’s revolution.  It doesn’t matter if it’s this year, next year, or another.  But it will be the women who will turn the page of this era.

 It will be these women who will join hands all over the globe and take steps for the betterment of the world.  This time I wanted to write for the Hazara girls.  For those whom the Taliban are afraid of.  Because the Taliban are afraid of their knowledge. Every time they introduced themselves as Afghans, they were met with suspicious looks from Europeans, because their almond eyes reminded them of the people of Korea, Japan, and China.  The Hazara girls that were my classmates in Iran, they were always discriminated against because, according to the Iranians, they could easily be identified as Afghans. 

I am writing for Fatima Peyman, who is one of the senators of the Australian Senate.  I am writing for Zahra, whose photography works were published in the American magazine “National Geographic”.  For Nilo, whose first filming experience was a success.  I am writing for Masoumeh, who loves writing.  For Razia, who is angry at all these daily injustices. I am writing for Kaj Educational Institute, which was attacked on September 30, 2022 and destroyed by the enemies of knowledge and awareness. Their crime was that the students were from the Hazara ethnic minority, Shiite religious minority and because of their thirst for knowledge.  I am writing for Marzieh; how much her dream is similar to mine.  For Marzieh, who loved the books of Turkish author Elif Shafak.  For her, as she wanted to be a writer. I am writing for Hajar, who wanted  to become an engineer to rebuild her homeland.  I am writing for the courage of a girl who went to Kaj Institute the day after the suicide bombing, and left flowers on the empty, broken and bloodied school desks of her classmates.  I write for my best friends, for Tahereh, for Pari…

I write their names, they are not numbers. They are human beings. I write for them because no one has cut their hair for them. I write for them, because the BBC didn’t bother to write.  Because CNN did not write. Because the New York Times did not write.  Because Kasemirini did not write. Because EFSYN did notwrite.

I am writing because of this poem by Saadi, a night lullaby that I grew up with and I believe in it.

Human beings are members of a whole,

in creation of one essence and soul.

If one member is afflicted with pain,

Other members uneasy will remain.

If you have no sympathy for human pain,

the name of a human you cannot retain.

---

برای من ، برای تو ، برای ما

مهدیه حسینی

این روزها سراسر خشم و بغضم . این روزها عجیب سخت می گذرند . گویی شبهایش خیال صبح شدن ندارند. تمام فکر و ذهنم این روزها در زادگاهم (ایران) و زادگاه والدینم (افغانستان) است. گاه بر دوستی می گریم که در راه آزادی در ایران کشته شد و دیدارمان به قیامت ماند و گاه بر دختران افغان که در راه تحصیل و در مسیر مدرسه شان به خاک و خون کشیده شدند. این روزها به انقلاب فکر می کنم . باور دارم  انقلاب بعدی که تاریخ را خواهد لرزاند، انقلاب زن‌ها خواهد بود . فرقی نمی کند امسال ، سال دیگر و یا سال‌های دیگر . اما این زن‌ها خواهند بود که ورق این روزگار را بر میگردانند . این زن‌ها خواهند بود که در سراسر جهان دست در دست هم خواهند داد و برای آبادانی جهان گام خواهند برداشت. این بار می خواهم  برای دختران هزاره بنویسم. برای آنها که طالبان از نگاهشان می ترسد. برای آنها که طالبان از دانش شان ترس دارد. برای آنها که هر بار خود را افغان معرفی کردند با نگاه های پر شک و تردید اروپایی ها مواجه شدند ، چرا که چشمان بادامی شان به مردمان کره و ژاپن و چین می ماند . برای دختران هزاره همکلاسی ام در ایران که همیشه مورد تبعیض قرار می گرفتند چون به قول ایرانیان آنها راحت قابل شناسایی بودند به عنوان افغان . برای فاطمه پیمان می نویسم که یکی از سناتورهای سنای استرالیا است . برای زهرا می نویسم که کارهای عکاسی اش در مجله آمریکایی ”National Geographic “ نشر شد. برای نیلو که اولین تجربه بازیگریش پر از موفقیت بود . برای معصومه می نویسم که عاشق نویسندگی است. برای راضیه که این روزها پر از خشم از این همه ناعدالتی است . برای دختران موسسه آموزشی کاج می نویسم که ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۲ مورد حمله قرار گرفتند و توسط دشمنان دانایی و آگاهی کشته شدند . جرمشان این بود که از اقلیت قومی هزاره ، اقلیت دینی شیعه و تشنه یادگیری علم و دانش بودند .برای مرضیه می نویسم که چقدر رویاهایش شبیه من است. برای مرضیه ای که عاشق کتابهای الیف شافاک نویسنده ترکی بود . برای او که می خواست یک نویسنده باشد . برای هاجر مینویسم که می خواست مهندس شود تا وطنش را دوباره از نو بسازد . برای شجاعت دختری می نویسم که فردای روز انتحاری به موسسه کاج رفت ‌ بر نیمکت های خالی ، شکسته و غرق در خون همکلاسی هایش گل گذاشت. برای بهترین دوستانم می نویسم برای طاهره ، برای پری …..

نامهایشان را می نویسم تا بدانید آنها عدد نیستند . برای آنها می نویسم که کسی برایشان گیسو نبرید . برای آنها می نویسم ، چون بی بی سی ننوشت . چون سی ان ان ننوشت . چون نیویورک تایمز ننوشت. چون اف سین ننوشت .

می نویسم چون این شعر از سعدی لالایی شبانه ای است که با آن بزرگ شدم و به آن باور دارم .

بنی آدم اعضای یکدیگرند             که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی بدرد آورد روزگار       دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی        نشاید که نامت نهند آدمی