by
Mahdia Hossaini
These days we are witnessing the #Metoo movement in Greece. A movement that started as early as 2017 in other countries and exposed many cases of sexual abuse,
and now the wave of this movement has finally reached Greece.
I decided to join this movement as a migrant woman living in Greece and that has experienced her own share of sexual harassment, in order to become one with the voices of hundreds of women who were sexually abused in camps, on the streets, in hospitals, and in every other place imaginable.
Hundreds of migrant women and girls were raped during their journeys but because our culture dictates to us not to talk about such misfortunes and our elders repeatedly tell us “Hush! Girls do not yell” their voices have been forever silenced.
I will start with the camps, with the young girls who were raped in the camps, but no one ever heard their screams. I will start with the unborn child that was silenced due to purposeful miscarriage. From the girls who committed suicide, but no one understood or asked why they decided to proceed to such an act.
Or should I start with the aggressors who disappeared at once after abusing these women, to be found later on in other countries with colourful social media photos, not concerned in the slightest about the plight of the girls?
Should I talk about the food distributor? The man repeatedly touched and stroked their bodies without permission while they waited in line for hours for a piece of bread? About the women who were not allowed to talk about what happened there and had no other choice than to protest by not eating?
Or should I mention the abuse of the doctor who starts touching the girl’s body in irrelevant places regarding her condition under various pretexts? A doctor who has the same age as the girl’s father and actually diagnosed that marrying him is the only way to cure the disease.
What about that girl who had gone to the doctor for a treatment for her illness, but not only did she not understand anything from the doctor’s words and the incessant touch of her body but her soul was marked forever after that incident? Does anyone care about why she prefers to die rather than seeing a male doctor again? That girl opened her heart to me and explained what had happened to her and now it seems that her fear has penetrated into my being as well. The girl said her whole body was frozen, she could not even take a step. There is no sound to her scream. She repeatedly blames herself for not saying something when it happened. Why did she not protest? And the scenes of that day are perpetually playing like a movie in her mind.
The victims of these rapes and sexual abuses should not blame themselves. These incidents were not their fault. However, in several cases, we encounter the phrase “you are to blame”. If you did not smile, this would not have happened to you. If you did not wear short skirts or if you did not wear scarves and a thousand of ifs’ and buts’. Know this, it was never your fault.
Victims of sexual harassment are not always women, but according to statistics, the perpetrators of sexual harassment are mostly men. And the question I am looking for an answer for is this; How come every woman knows another woman that was raped but no man knows a rapist?
I wrote this to say that you do not have to be a famous person or an actor to raise your voice against sexual harassment. Do not remain silent in the face of sexual and verbal violence because your silence allows the aggressor to continue what he is doing. And you will never know who the next victims might be, they could be your sisters or your daughters next time.
هیس، دخترها فریاد نمی زنند ۲۷/۳/۲۰۲۱
مهدیه حسینی
این روزها شاهد جنبش ، #Metoo در یونان هستیم. جنبشی که از اوایل سال 2017 در کشورهای دیگر آغاز شد و بسیاری از سوء استفاده های جنسی را برملا کرد و اکنون موج این جنبش به یونان رسیده است.
من تصمیم گرفتم به عنوان یک زن مهاجر ساکن یونان به این جنبش ملحق شوم تا صدای صدها زن مهاجری شوم که در اردوگاه ها ، خیابان ها و بیمارستان ها و یا در هر مکان دیگری که تصور کنید ، مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته اند .
صدها زن و دختر مهاجر در طول سفر خود مورد تجاوز قرار گرفتند اما به دلیل اینکه فرهنگ ما به ما حکم می کند در مورد چنین مصائبی صحبت نکنیم و بزرگان ما بارها و بارها به ما می گویند “هیس! دخترها فریاد نمی زنند.” صدای آنها برای همیشه خاموش شده است.
من از کمپها شروع می کنم ، از دختران جوانی که در اردوگاه ها مورد تجاوز قرار گرفتند ، اما هیچ کس نباید فریاد آنها را می شنید. من از کودک متولد نشده ای که صدایش به دلیل سقط جنین در نطفه خفه شد ، شروع می کنم. از دخترانی که بعد از سواستفاده جنسی ، دست به خودکشی زدند اما هیچ کس نفهمید و نپرسید که چرا تصمیم گرفته اند که دست به چنین عملی بزنند.
یا باید شروع کنم با متجاوزانی که پس از آزار و اذیت این دختران به یکباره ناپدید شدند و بعدها سر و کله شان از دیگر کشورها با عکس های رنگارنگ در شبکه های اجتماعی پیدا می شد، و از حال زار دختران خبر نداشتند؟
آیا باید در مورد توزیع کننده غذا صحبت کنم؟ از مردی که بارها و بارها بدون اجازه بدن دختران را لمس و نوازش می کرد در حالی که آنها ساعت ها در صف غذا می ایستادند برای یک تکه نان ؟ دختری که بعد از آن تصمیم گرفت گشنه بماند ولی برای گرفتن غذا به صف نرود. دختری که اجازه فریاد زدن نداشت و اعتراضش را با نخوردن غذا اعلام می کرد .
یا باید به سوء استفاده پزشکی که به بهانه های مختلف بدن دختر را در مکان های غیرمرتبط با وضعیت او لمس می کرد ، اشاره کنم. پزشکی که هم سن پدر دختر بود و در واقع ازدواج با خودش را تنها راه درمان بیماری دختر می داند.
دختری که برای معالجه بیماری خود به دکتر مراجعه کرده بود ، اما نه تنها چیزی از سخنان دکتر و لمس بی وقفه بدنش نفهمید ، بلکه روح او برای همیشه پس از آن واقعه بیمار شد ؟ آیا برای کسی مهم است که چرا آن دختر ترجیح می دهد بمیرد تا اینکه دوباره به پزشک مرد مراجعه کند؟ آن دختر قلبش را به روی من باز کرد و توضیح داد که چه اتفاقی برای او افتاده است و حالا احساس می کنم ترس او به وجود من نیز رخنه کرده است. دختر گفت تمام بدنش یخ زده بود ، حتی نمی توانسته یک قدم بردارد. حتی صدایش نیز در گلو خفه شده بود. او بارها و بارها خود را سرزنش می کند که وقتی آن اتفاق افتاده چرا چیزی نگفته. چرا اعتراض نکرده ؟ و صحنه های آن روز دائماً مانند یک فیلم در ذهن او پخش می شود.
قربانیان این تجاوزها و آزارهای جنسی نباید خود را مقصر بدانند. هیچکدام از این حوادث تقصیر آنها نبوده و نیست . با این حال ، در بعضی موارد ، ما با عبارت “خودت مقصری” روبرو می شویم. اگر لبخند نمی زدید ، این اتفاق نمی افتاد. اگر دامن کوتاه نمی پوشیدید ، اگر روسری به سر نمی کردید و هزاران اگر و اما دیگر . اما باید بدانید که هرگز تقصیر شما نبوده است.
قربانیان آزار و اذیت جنسی همیشه زن نیستند ، اما طبق آمار عاملین آزار جنسی در بیشتر موارد مرد هستند. و سوالی که بدنبال جواب آن هستم این است، چرا هر زنی زن دیگری را که مورد تجاوز قرار گرفته است می شناسد اما هیچ مردی ،مرد متجاوز را نمی شناسد؟
اینها را نوشتم تا بگویم حتماً نباید آدم معروفی باشید یا بازیگر و چهره سرشناسی باشید تا صدایت را در برابر آزارهای جنسی بلند کنید. در برابر خشونتها و آزارهای جنسی و کلامی سکوت اختیار نکنید ، زیرا شما با سکوتتان به متجاوز اجازه ادامه دادن می دهید و شما نمی دانید ، ممکن است که قربانی بعدی خواهران و دختران شما باشند .
