by

Mahdia Hossaini

The 10th of December has been named Human Rights Day. In a corner of the world where I used to live, human rights were an inconspicuous word

and could only be found in articles and books, and no one evercelebrated World Human Rights Day. In this corner of the world where I live today, this day is celebrated, they announce it loudly, they can talk about it for hours, but in practice, the word is still unfamiliar to me. Today, I read paragraph by paragraph of this Universal Declaration of Human Rights. The question arose tome, unless they said that the main message of this declaration is the equal rights of all human beings, so why is this principle not observed anywhere in the world? Why, in the 72 years after the adoption of this declaration, there is no country that adheres to it. It was beautiful and, if implemented, the world would be a better place to live.

Here, where I live, I see human rights violations every day, every hour and sometimes every second. Sometimes I think that maybe migrants are not the human beings who are supposed to be treated like this, although I read in an article some time ago that years after this declaration was passed, other principles were added to make it clear that prisoners of war, refugees, women and children, and victims of torture must also enjoy human rights. If this declaration also includes migrants, then why do they not have equal rights with others?  After so many obstacles we have now reached lands where the cry for human rights has deafened our ears from afar, but now (from up close) only silence; there are no equal rights at all.

Ever since migrants entered Europe, they have heard that this is Europe and you have the same rights as other people. They gradually learned more about their rights and suffered more from them, because the more they became acquainted with human rights, the more they realized how much their rights had been violated and sometimes ignored. So I started looking for “traces” of human rights in the lives of migrants.

Unfortunately, the more I searched, the less I found. The closer I looked, the more human rights violations lined up in front of my eyes.

1. Closed camps
2. Keeping migrants for a long time on the islands and not being allowed to travel to the mainland
3. Living in unsuitable environments and uninhabited places.(Existence of mines and lead contaminated lands)
4. Lack of toilets and showers
5. Working under black labor status and receiving lower wages due to lack of residency documents and fear of deportation.
6. Lack of access to education for thousands of children, whether in camps or islands or in the mainland.
7. Inhuman and degrading treatment of some government officials, police officers, etc. due to race, religion, color, language or type of clothing
8. Forced return and expulsion of migrants, sometimes without a convincing reason. Something we see more of these days than ever before. Dozens of people enter Greece by sea every day, but are forced to return to Turkey by police. Or on a boat with its fuel tank removed by the Coast Guard

All of these are a violation of human rights. Human rights that many countries celebrate and dedicate a day to.

Finally, I would like to ask you to read, for once, the 30 paragraphs mentioned in the Declaration of Human Rights and imagine a world in which all of them are practiced. At the very least, you will be filled with peace for a moment.

---

در جستجوی رد پایی از حقوق بشر

۱۰/۱۲/۲۰۲۰

مهدیه حسینی

دهم دسامبر روز حقوق بشر نامگذاری شده است. در گوشه ای از جهان که قبلاً در آن زندگی می کردم ، حقوق بشر یک کلمه نامفهوم بود و فقط در مقالات و کتابها یافت می شد و هیچ کس روز جهانی حقوق بشر را جشن نمی  گرفت. در این گوشه دنیا که امروز زندگی می کنم ، این روز جشن گرفته می شود ، آنها آن را با صدای بلند اعلام می کنند ، می توانند ساعت ها در مورد آن صحبت کنند ولی در عمل ، این کلمه هنوز برای من ناشناخته است.

 امروز بند به بند اعلامیه جهانی حقوق بشر را مطالعه کردم. این سوال برایم پیش آمد ، مگر نه اینکه پیام اصلی این اعلامیه حقوق برابر برای همه انسانها است ، پس چرا این اصل در هیچ کجای دنیا رعایت نمی شود؟  چرا ۷۲ سال پس از تصویب این اعلامیه ، هیچ کشوری به آن پایبند نیست. بند به بند این اعلامیه زیبا بود و اگر رعایت و یا به آن عمل می شد ، دنیا مکان بهتری برای زندگی بود.

در کشوری که درآن زندگی می کنم، هر روز، هر ساعت و هر ثانیه نقض حقوق بشر را می بینم. گاهی اوقات می گویم ،آیا مهاجرین هم شامل بشریت می شوند ؟! هرچند در مقاله ای خواندم که سالها بعد از به تصویب رسیدن این اعلامیه، اصول دیگری به آن اضافه شد تا روشن شود که زندانیان جنگ، پناهندگان، زنان و کودکان و قربانیان شکنجه نیز باید ازحقوق بشر برخوردار باشند.

اما اکنون، اگر این اعلامیه شامل مهاجران نیز می باشد، پس چرا آنها حقوق برابر با دیگران ندارند، در حالی که پس از بسیاری مشکلات در حال حاضر به سرزمین هایی رسیده اند که فریاد حقوق بشر آنها گوش های آنها  را از دور کر کرده بود اما از نزدیک و درعمل این چنین نیست.

 از زمانی که مهاجران وارد اروپا شدند، شنیده اند که “اینجا اروپا است و شما حقوق برابری همچون افراد دیگر دارید. درست است که بعضی از مهاجرین از کشورهایی می آیند که حتی چیزی درباره حقوقشان نمی دانند اما از حالا به بعد باید درباره حقوقشان بدانند.”

مهاجرین آرام آرام درباره حقوقشان بیشتر دانستند و بیشتر عذاب کشیدن از این دانستنها. زیرا هر چه بیشتر با حقوق بشر آشنا شدند، بیشتر متوجه شدند که حقوق آنها چقدر نقض شده است و گاهی اوقات نادیده گرفته شده است. بنابراین من شروع به دنبال گشتن  ردپایی از حقوق بشر در زندگی مهاجران کردم. اما متاسفانه هر چه بیشتر گشتم کمتر یافتم. هر چه دقیق تر نگاه کردم نقضهای حقوق بشر در مقابل دیدگانم به صف شد .

۱. اردوگاه های بسته

۲. نگه داشتن مهاجران برای مدت طولانی در جزایر و ممنوعیت سفر به سرزمین اصلی

۳. زندگی در محیط های نامناسب و انتخاب مکان های غیر مسکونی. (وجود مین و زمین های آلوده به سرب)

 ۴. کمبود سرویس بهداشتی مورد نیاز

 ۵. کار در بازار سیاه و دریافت دستمزد کمتر به دلیل نداشتن مدارک اقامت و ترس از اخراج

۶. عدم دسترسی به آموزش هزاران کودک ، چه در اردوگاه ها ی جزایر و چه در سرزمین اصلی

 ۷. برخورد غیرانسانی و تحقیرآمیز برخی ادارات دولتی ، دفاتر پلیس و … به دلیل نژاد ، مذهب ، رنگ ، زبان یا نوع پوشش

۸. عدم دسترسی به موقع به مراکز درمانی و بیمارستانها

۹. بازگشت اجباری و اخراج مهاجران ، گاه بدون دلیل قانع کننده

چیزی که این روزها بیش از گذشته شاهد آن هستیم.  روزانه ده ها نفر از طریق دریا وارد یونان می شوند ، اما توسط پلیس مجبور به بازگشت به ترکیه می شوند.  یا قایقی که مخزن سوخت آن توسط گارد ساحلی از قایق جدا می شود. همه اینها نقض حقوق بشر است. حقوق بشری که بسیاری از کشورها آن را جشن می گیرند و روزی را به آن اختصاص داده اند .

در آخر از شما می خواهم برای یکبار هم که شده ۳۰ ماده ذکر شده در بیانیه حقوق بشر را بخوانید و دنیایی را تصور کنید که به تمام آنها در آن عمل میشود . حداقل این است که لحظه ای سرشار از صلح می شوید .

Photo by: Giannis Papanikos